Ed,

sologitarist, zang, mondharmonica 

Ik speel sinds mijn jeugd gitaar. Mijn eerste muzikale belangstelling werd opgewekt door mijn vader toen ik tijdens een langer durende ziekte een mondharmonica kreeg. Ik oefende eindeloos en heb die nog steeds.

In mijn jeugd speelde ik met vrienden in ’s-Heerenberg in allerlei combinaties.

Ik heb er nog foto‘s en krantenartikelen van. Enkele staan hieronder. Ze zijn van 1965 tot 1967. We versterkten onze akoestische gitaren met microfoontjes die bij oude radio ’s of bandrecorders hoorden.

Na veel vakantiewerk en lang sparen kon ik een Egmond gitaar kopen, een Nederlands merk. Dat was me wat.

Van een veelheid van oude radioluidsprekers bouwden we zelf geluidsboxen. We waren apetrots op die apparatuur die met het zakgeldniveau van de zestiger jaren iedere keer weer een beetje werd aangevuld. Ik was net als velen dol op avonden waar bandjes speelden, we gingen overal naar toe. En passant ontmoette je je daar ook je jeugdliefdes. Een van de leukste bandjes vond ik toen toch wel de Wheelbarrows. Ik was vol van het feit dat zij onder andere op Fender versterkers speelden.

Het is ook uit die tijd dat ik alles wat er aan muziek te vinden was letterlijk opslorpte. De Beatles spraken me meer aan dan de Stones, daar kijk ik tegenwoordig anders naar, ik Verdraag beide groepen nog steeds goed. Je las bladen als Muziekexpres, verzamelde daaruit alle teksten en kocht de plaatjes. Gitaarmuziek van groepen als The Shadows en The Spotnicks behoren tot op dit moment nog steeds tot mijn favorieten. Ik speelde dag en nacht hun nummers mee.

Na een lange en ook best succesvolle periode met regelmatige optredens in de band That ’s It die in 2012 stopte ben ik daarnaast na een aanvankelijk experimentele fase al weer geruime tijd met veel plezier muzikaal bezig in de band B’Rock-olie. Dat loopt inmiddels goed. We oefenen wekelijks maar treden niet wekelijks op. De reacties zijn goed.